Hugleiðingar frá Svíþjóð á sólríkum, næst síðasta degi febrúar í 16 stiga hita um hádegi.
Fyrir mörgum verður árið 2020 versta árið í lífi þeirra þar sem ekkert mátti fara, ekkert mátti gera og enga mátti hitta. Ekkert djamm, ekkert djúserí enda veitingastaðir og krár lokaðir meira eða minna allt árið og eina leiðin til að detta í það var að fara á zoomfundi og detta í það þannig með félögunum eða bara gamla góða kojufyllríið sem flestir þekkja.
Persónulega skít ég á 2020, það var í sjálfu sér ekkert svo slæmt fyrir mig heilt á litið fyrir utan blankheitin og að þurfa að neita sér um það sem öðrum finnst sjálfsagt. Ég lagði nokkra kílómetra að baki á Vírdó og flutti suður í Sænsku Smálöndin og bíð núna bara eftir sumrinu 2021.
Ekki samt hjólasumrinu því það verður sennilega lítið ef nokkuð hjólað í sumar og ekki verður sálfræðingurinn minn og geðlæknirinn, Vírdó til staðar þar sem ég er að missa það vegna skuldar sem ég kom mér í og það því sett á uppboð í boði Kronofogetans. Engu þar um að kenna nema mér sjálfum þó ég gjarnan vildi klína sökinni á helvítið hann Bjarna Ben, Svika Kötu og ríkisstjórnina og alþingi í heild sinni til að fyrra sjálfan mig ábyrgð á ástandinu.
Heilsan er heldur ekkert til að hrópa húrra fyrir því það að eldast með ónýtan skrokk og sum líffærin í verra standi en önnur, færir bara lokadaginn nær og eins og einhver sagði, það er tvennt sem maður getur aldrei sloppið undan, það er skatturinn og dauðinn og við sjáum því á þeirri staðreynd, að það er lífshættulegt að lifa.