Mér féllust hendur þegar ég las frétt þess efnis á DV í dag, að Geir H. Haarde hefði í kjánskap sínum og einfeldni þakkað fyrir sig í auglýsingu í Fréttablaðinu í dag. Í auglýsingunni talar hann um pólitískt ákæruvald og segist aðeins hafa verið sakfelldur fyrir formbrot og hefð sem tíðkaðist hafði í langan tíma áður en hann settist í stól forstæðisráðherra.
„Naumur meirihluti alþingismanna bar mig mjög þungum sökum. Landsdómur hefur nú ýmist sýknað mig af alvarlegustu ákæruliðunum eða vísað þeim frá,“ segir Geir í auglýsingunni. Hann segir sigurinn vera sinn en að niðurstaðan sé áfall fyrir þá sem að ákærunni stóðu.
Geir hefur greinilega ekki dregið neinn lærdóm af gjörðum sínum, ákærunni, dómsmálinu eða niðurstöðu dómsins.
Hroki, frekja, skætingur og oflof á eigið ágæti minnir mann helst á hegðun Hermans Göring nánasta ráðgjafa Hitlers eftir heimstyrjöldina síðari þegar yfirheyrslur yfir honum stóðu yfir og han sór við sárt og lagði að hann væri saklaus af þeim ásökunum sem á hann voru bornar. Hann hefði ekki gert nokkrum mann mein þrátt fyrir hafa undirritað hunduði tilskipana um aftökur fólks meðan á stríðinu stóð.
Margir munu grenja út af því að bera Geir saman við Göring, en er það svo langsótt þegar vel er að gáð?
Ég held ekki. Siðblindan og hrokinn er nákvæmlega sá sami.
