„STJÓRNVÖLD EIGA EKKI AÐ BIÐJA FÁTÆKT FÓLK AÐ BÍÐA EFTIR RÉTTLÆTINU!“
Þetta sagði Katrín Jakobsdóttir um stefnuræðu forsætisráðherra í september 2017.
Hún sagði núverandi ríkisstjórn, (ríkisstjórn Bjarna Ben sem síðan féll nokkru síðar), gera ráð fyrir að öryrkjar og aldraðir hokruðu áfram og byggju við skammarleg kjör. Á sama tíma dygðu lægstu laun ekki til framfærslu og fólk á lægstu launum væri beðið um að vera þakklátt fyrir 20 þúsund krónur því hlutfallslega væri það ekki lítið.
Katrín vísaði í orð Martins Luthers Kings um að það að bíða með réttlæti jafngilti því að neita fólki um réttlæti. Hún sagði að stjórnmálamenn mættu aldrei vísa í ríkjandi kerfi til að rökstyðja bið eftir réttlæti, frekar ættu þeir að breyta kerfinu. Hún sagði að annars væri hætta á að traust fólks á lýðræðislegu samfélagi myndi minnka.
Þessi sama Katrín sagði einnig að það vantaði stjórnvöld sem treystu sér í að útrýma fátækt og bregðast við því að ríkustu tíu prósentin eigi þrjá fjórðu alls auðs í landinu, sagði Katrín. Hún sagði vaxandi misskiptingu auðsins spretta af pólitískum ákvörðunum. Hingað til hafi ekki mátt skattleggja auðinn, og ekki fjármagnseigendur eins og venjulegt launafólk.
En hvað hefur þessi sama Katrín Jakobsdóttir, núverandi forsæisráðherra gert í þessum málum sem hún talaði svo fjálglega um?
Hefur hún leitt bið fátækra á enda og bætt kjör þeirra?
Hefur hún bætt traust almennings á kerfinu?
Hefur hún aukið virðingu almennings fyrir alþingi og stjórnmálum?
Hefur hún tekið á þeim tíu prósentum sem eiga mestann auðinn í landinu og skattlagt auðsöfnina?
Svarið við öllum þessu spurningm er NEI! Nei, nei, nei og aftur nei og enn einu sinni NEI og fokking NEI!
Það sem Katrín gerði var að fara þvert á allt sem hún lofaði og allt sem hún sagði að einkenndi gott þjóðfélag.
Hennar fyrsta verk var að koma mestu og verstu glæpasamtökum landsins enn eina ferðina í ríkisstjórn og afhenda þeim lyklana að fjármálaráðuneytinu auk heldur að gefa æðsta yfirmanni þeirra, Bjarna Ben algjört forræði yfir ríkisstjórninni og vera þar einráður með öllu meðan Kata litla situr með sitt sæta bros í bakgrunninum og samþykkir allt sem frá glæpalýðnum kemur.
Nú í haust verða tvö ár síðan Katrín settist í stól forsætisráhðerra og enn bíður fátækt fólk eftir réttlætinu.
Réttlætinu sem hún lofaði svo fjálglega fyrir síðustu kosningar að yrði fullnægt þegar hún mundi ráða yfir ríkisstjórninni en á þessum tveimur árum hafa amk þrír einstaklingar sem ég þekki ákveðið að kveðja þennan heim vegna svika Katrínar og hennar ömurlega og algjöru getuleysi og aumingjaskapar að stýra landinu.
Ekki hefur verið ráðist á garðinn þar sem hann er hæstur eins og Kata lofaði heldur þvert á móti eru öryrkjar, aldraðir og láglaunafólk enn einu sinni látið taka skellinn þegar kreppir að í ríkisfjármálunum.
Bjarni passar upp á að auðvaldið haldi sínu og gott betur með dyggum stuðningi Kötu ræfilsins sem gerir ekki nokkurn skapaðan hlut nema brosa framan í myndavélarnar og svara út í hött þegar hún kemur í viðtöl.
Aumingjaskapurinn er algjör.
Katrín Jakobsdóttir.
Hennar verður minnst sem einnar glæstustu vonarstjörnu íslensks almennings í stjórnmálum, vonarstjörnu sem sprakk út og varð að svartholi íhaldsins og auðvaldsins þar sem allar kjarabætur þeirra fátækstu á íslandi sogast inn í endalausa hítina og næst aldrei til baka.
Þegar fátækt fólk, öryrkjar og aldraðir taka þá ákvörðun að enda líf sitt vegna aðgerða Katrína, Bjarna og Sigurðar Inga þá er hvert það sjálfsmorð í raun morð af hendi þeirra þriggja.
Þau eru ábyrg fyrir því að fólk tekur þessar afdrifaríku ákvörðun þegar lífið er orðið að vítahring þess að reyna að komast af frá degi til dags, vikum, mánuðum og jafnvel árum saman.
Þegar fyrsta hugsun dagsins og sú síðasta fyrir svefninn á kvöldin er hvernig hægt sé að komast yfir smá peninga til að komast af.
Til að eiga fyrir nauðsynjum og draga fram lífið.
Að geta aldrei veitt sér nokkurn skapaðan hlut.
Að óvænt útgjödl setji allt úr skorðum svo það er ekki hægt að kaupa mat.
Að hola í tönn verði þess valdandi að ekki er hægt að borga húsaleigu.
Að slys hafi það í för með sér að lokað er fyrir rafmagnið.
Það er endalaust hægt að telja svona dæmi en niðurstaðan er alltaf sú sama þegar upp er staðið að fátækt veldur meiri líkamlegum og andlegum veikindum og er þar af leiðandi dýrara fyrir þjóðfélagið allt í heild sinni en ef fólki væri greitt mannsæmandi bætur af hendi stjórnvalda og fólk væri ekki fast í þessum vítahring.
Stjórnvöld myrða.
Katrín, Bjarni og Sigurður eru með blóðugar hendur upp undir axlir þar sem þau standa gleiðbrosandi í ræðustól alþingis og hæla sér fyrir frábæran árangur í þessu ríkisstjórnarsamstarfi en eini mælanlegi árangurinn er þegar upp er staðið þau dauðsföll sem rekja má beint til aðgerða þeirra og svika gagnvart öryrkjum og öldruðum.
